گربه سیاه مصرف‌کنندگان آمریکایی
دولت ویتنام تلاش کرده کارگران را با وعده تامین هزینه حمل و نقل و بازگشت به کارخانه‌ها تشویق کند و برخی کارخانه‌ها هم وعده افزایش دستمزدها را داده‌اند؛ اما کارگران همچنان ترجیح می‌دهند به کارخانه‌ها برنگردند
آینده نگر/ منبع: بلومبرگ
سال میلادی دارد به پایان خود نزدیک می‌شود و استرس صاحبان برندهای اسپورت و فروشگاه‌های خرده‌فروشی امسال به شدت بالاست. ماجرا از این قرار است که مصرف‌کنندگان آمریکای شمالی عادت داشته‌اند هر سال با ورود حجم زیادی از کفش و لباس اسپورت در فصل خرید آخر سال مواجه شوند؛ اما امسال شاید دست آنها به برخی از کالاهای محبوبشان نرسد. خطوط تولید وسایل اسپورت که مدتهاست به آسیا منتقل شده، در سال‌های اخیر دچار تحول دیگری هم شده: به دنبال جنگ تجاری آمریکا با چین، برخی از برندها به این نتیجه رسیدند که اگر کارخانه‌های خود را از چین خارج کنند و آن را در کشورهای ارزان دیگری مثل ویتنام برپا کنند، از تبعات جنگ تجاری آمریکا و چین در امان خواهند ماند. اما آنها خبر نداشتند که پاندمی کرونا اتفاق می‌افتد و اوضاع را کاملا تغییر می‌دهد.
نتیجه این شد که در ماه‌های اولیه بروز بحران کرونا در سطح جهان، ویتنام هنوز آمار ابتلای زیادی را ثبت نکرده بود؛ اما بعد از شیوع سویه دلتا عملا ویتنام در چنگال کرونا گرفتار شد و مناطق صنعتی در جنوب این کشور که پر از کارخانه است مدتها دچار تعطیلی و قرنطینه شدند و عده زیادی از کارگران نیز یا بیمار شدند یا جان خود را از دست دادند.
با این وجود، این کارگران که اکثرا از مناطق دیگر ویتنام برای کار در کارخانه‌های برندهای اسپورت مثل نایک و گپ به جنوب ویتنام آمده بودند، با یک معضل دیگر نیز مواجه شدند: دولت قرنطینه و محدودیت رفت و آمد شدیدی را اعمال کرده بود که باعث شد کارگران نتوانند به شهرستان‌های محل زندگی خود بازگردند و زندگی در خوابگاه‌های شلوغ کارگری در این ماه‌ها فشار روحی شدیدی بر آنها وارد کرد.
نتیجه این شد که با برداشته‌شدن قرنطینه‌ها و بازگشایی کارخانه‌ها، کارگران دیگر تمایلی به سر کار رفتن نداشتند و بسیاری از آنها به خانه‌های خود بازگشتند. له تی‌می یکی از همین کارگران است که پیشتر در کارخانه‌ای در شهر هوچی مین‌سیتی کار می‌کرد اما حالا به زادگاه خودش که دهکده‌ای در مرز ویتنام با کامبوج است بازگشته است. بر اساس تخمین‌های دولت ویتنام، دو میلیون کارگر بعد از رفع محدودیت‌ها منطقه صنعتی جنوب ویتنام را ترک کرده و بازنگشته‌اند.
این خبر بسیار بدی برای برندهایی مثل نایک است که از مدتها پیش با تاخیر در تحویل سفارشات و همین طور اختلال در زنجیره تامین جهانی نیز مواجه بوده‌اند و حالا تقریبا اطمینان دارند که با کمبود در تامین کالاهای مورد نیاز برای مشتریان خود در پایان سال میلادی روبرو خواهند شد.
دولت ویتنام تلاش کرده کارگران را با وعده تامین هزینه حمل و نقل و بازگشت به کارخانه‌ها تشویق کند و برخی کارخانه‌ها هم وعده افزایش دستمزدها را داده‌اند؛ اما بحران دلتای کرونا هنوز معضل بزرگی پیش روی کارگران است. کامیلو لیون تحلیل‌گر بی‌تی‌آی‌جی تخمین زده که شرکتی مثل نایک در سال جاری حداقل ۱۸۰ میلیون جفت کفش کم‌تر از پیش‌بینی‌هایش تولید کرده است.
مورد ویتنام برای مصرف‌کنندگان در سطح جهان اهمیت دارد؛ زیرا این کشور برای شرکت‌های مختلفی مثل سامسونگ، آدیداس و حتی فروشگاه‌هایی مثل والمارت محصولات زیادی را تولید می‌کرد و بعد از چین، بزرگ‌ترین تامین‌کننده کفش و لباس برای مصرف‌کنندگان آمریکایی بود. در میان این حجم از مشکلات، به نظر می‌رسد که برندها چاره‌ای جز پذیرش این وضع ندارند. حتی اگر آنها بخواهند محل کارخانه‌هایشان را تغییر دهند و نیروی کار جدیدی را به خدمت بگیرند، باز هم ماه‌ها از سفارشات خود عقب خواهند بود. به گفته کامیلو لیون، کمبود تولیدات آنها احتمالا در پایان سال جاری میلادی و نیز سه ماهه اول سال آینده میلادی کاملا در فروشگاه‌ها قابل مشاهده خواهد بود و ممکن است مشکلات تا اواسط سال ۲۰۲۲ میلادی حل نشود.
این در حالی است که تعطیلی کارخانه‌های ویتنام و کمبود کارگر احتمالا برندهای دیگر مثل اپل را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. برندی مثل سامسونگ مدتی است که کار برای یافتن راه‌های جایگزین برای اجتناب از بدتر شدن وضعیت تولید را امتحان کرده است. ویتنام یکی از ضعیف‌ترین آمار واکسیناسیون کرونا در آسیا را نیز داشته و بنابراین احتمالش هست که وضع کارخانه‌ها در این کشور تا مدتی به حال عادی برنگردد. آمار نیز نشان می‌دهد که از جمعیت ۹۸ میلیون نفری این کشور تنها ۱۴ درصد تاکنون واکسینه شده‌اند. در این میان، یکی از بزرگ‌ترین کارخانه‌ها در ویتنام که شعبه‌ای از شرکت کفش‌سازی پوچن تایوان است، اخیرا فعالیت خود را از سر گرفته اما تنها ۳۰ درصد از کارگرانش سر کار برگشته‌اند و ۴۰ هزار نفر از کارگران هنوز قصد بازگشت ندارند. این تنها نمونه‌ای از معضلاتی است که در آینده می‌تواند گریبان هر کارخانه و هر کشوری را بگیرد و نتایجش در کشورهای دیگر دنیا نیز احساس شود. به نظر می‌رسد که اقتصاد جهان چاره‌ای جز عادت‌کردن به این تاخیرها و کمبودها نخواهد داشت.
نظر خود را بنویسید